Jako reżyser realizowała spektakle w Teatrze Telewizji (m.in. „Nora” Ibsena i „Śmierć Tarełkina” Suchowo-Kobylina) oraz produkcje filmowe (serial „Boża podszewka” w 1997 roku i 2004 roku, filmy „Kochankowie z Marony”, „Cud purymowy”). Od 12 września 1989 roku do 14 grudnia 1990 roku sprawowała urząd Ministra Kultury i Sztuki w rządzie Tadeusza Mazowieckiego. Od 1990 roku do 1994 roku pełniła funkcję prezesa Fundacji Kultury, jednocześnie w latach 1992-1994 zasiadała w Radzie do spraw Kultury przy Prezydencie RP.

W 1973 roku została dyrektorem naczelnym i artystycznym Teatru Nowego w Poznaniu i prowadziła go przez szesnaście lat, do 1989 roku. Stworzyła jeden z najlepszych teatrów w Polsce, scenę otwartą, gotową do dialogu z publicznością, zaangażowaną społecznie. Udało jej się zatrudnić do współpracy indywidualności. W Teatrze Nowym reżyserowali: Janusz Nyczak, Janusz Wiśniewski, Wojciech Szulczyński, Edward Wojtaszek, Antoni Libera, Jerzy Satanowski. W latach 80-tych Izabella Cywińska często adaptowała polską prozę. Powstały: „Jezioro Bodeńskie” Stanisława Dygata (1984), sztuki wg Witolda Gombrowicza: „Pamiętnik Stefana Czarnieckiego” i „Dziewictwo” (1986), „Narzeczony Beaty” wg Adolfa Rudnickiego (1987) i „Cmentarze” na podstawie Marka Hłaski (1988).

Specyficzny dobór pozycji repertuarowych, wraz z głębokim zaangażowaniem społecznym twórców i wykonawców sprawił, że wiele spektakli „Nowego” zasłynęło nie tylko z powodu wartości artystycznej, ale nade wszystko z faktu, iż śmiało komentowały istniejący porządek społeczny, nie godząc się z wypaczeniami komunistycznej rzeczywistości. Ceną za wystawienie spektaklu „Oskarżony: czerwiec pięćdziesiąt sześć” było internowanie reżyserki przez kilka miesięcy w okresie stanu wojennego.