Nazywana „Matką trędowatych” misjonarka doktor Wanda Błeńska zmarła dziś w Poznaniu w wieku 103 lat. Wanda Błeńska ponad 40 lat spędziła w Ugandzie jako misjonarka i lekarka opiekując się chorymi na trąd.

Wanda Błeńska zmarła w czwartek w swoim domu, a uroczystości pogrzebowe mają się odbyć w przyszłym tygodniu. 30 października Wanda Błeńska obchodziła 103 urodziny – więcej tutaj.

Przypomnijmy, że Wanda Błeńska przyszła na świat 30 października 1911 roku w Poznaniu. Dr Wanda nie chodziła do szkoły podstawowej, ale uczyła się w domu z ojcem. Ukończyła Gimnazjum Żeńskie w Toruniu. Absolwentka Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Poznańskiego z 1934 roku. Na studiach działała w Akademickim Kole Misyjnym, redagowała Annales Missiologicae. W latach 1934–1936 pracowała w Szpitalu Miejskim w Toruniu, w latach 1936–1945 w PZH tamże, w roku 1939 w Szpitalu Morskim w Gdyni. Po wojnie prowadziła szpital miejski w Toruniu. W latach 1945–1946 w PZH i Akademii Lekarskiej w Gdańsku. W 1946 wyjechała do Hanoweru do brata. Skończyła kursy medycyny tropikalnej w Hanowerze, a w 1948 podyplomowe studia w Instytucie Medycyny Tropikalnej i Higieny na Uniwersytecie w Liverpoolu.

W latach 1951–1994 pracowała w ośrodku leczenia trądu w Bulubie nad Jeziorem Wiktorii w Ugandzie, a w latach 1951–1983 była lekarzem naczelnym. Początkowo mała placówka prowadzona przez irlandzkie franciszkanki, stała się pod jej kierownictwem nowoczesnym centrum leczniczym i szkoleniowym ze 100 łóżkowym szpitalem i oddziałem dziecięcym, zapleczem diagnostycznym, domami dla trędowatych i kościołem, noszącym obecnie jej imię („Buluba Leprosy Centre, The Wanda Blenska Training Centre”). W ośrodku tym, oprócz szkoleń dla lekarzy, dr Błeńska zainicjowała i zorganizowała kursy opiekunów nad trędowatymi (Leprosy Assistents Training Courses). Wraz z dr Błeńską w Bulubie pracowali inni polscy lekarze: dr Bohdan Kozłowski, dr Wanda Marczak-Malczewska, dr Elżbieta Kołakowska, dr Henryk Nowak. Jej długoletnia praca sprawiła, że dorobiła się przydomka „Matki Trędowatych”, a miejscowi nazywali ją „Dokta”. W 1993 roku wróciła do Polski i osiedliła się w Poznaniu, gdzie mieszka do dziś. Często powtarza, że – choć wyjechała z Buluby – Afrykę cały czas nosi w sercu.

Była podporucznikiem AK, członkiem organizacji Gryf Pomorski, komendantką oddziału kobiecego w obwodzie toruńskim AK. Członkini Rady Fundacji Pomocy Humanitarnej Redemptoris Missio. Jest patronką Piątkowskiej Szkoły Społecznej przy ul. Stróżyńskiego w Poznaniu i Zespołu Szkolno-Przedszkolnego w Niepruszewie (gmina Buk).

Ordery i odznaczenia:
Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski (postanowieniem prezydenta Bronisława Komorowskiego z 26 października 2011 „w uznaniu wybitnych zasług w pracy naukowo-badawczej w dziedzinie medycyny tropikalnej i leczenia trądu, za dawanie świadectwa miłości do człowieka i niesienie pomocy osobom potrzebującym, za osiągnięcia w pracy misyjnej”);
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1993);
Order Rycerski Świętego Sylwestra;
Order Ecce Homo;
Order Uśmiechu;
honorowe obywatelstwo Poznania i Ugandy;
doktorat honoris causa Akademii Medycznej w Poznaniu.

Fot. wikipedia