Zamówienie podzielono pomiędzy dwie fabryki: 20 tramwajów wyprodukowano w Danziger Wagonfabrik AG w Gdańsku (skąd pochodziła cała dokumentacja wagonu), a 40 – w konsorcjum Górnośląskie Zjednoczone Huty Królewska i Laura SA w Chorzowie.

Przed wrześniem 1939 roku, czyli przed wybuchem wojny, żaden wagon nie został dostarczony do zamawiającego. Przygotowane do wysyłki tramwaje oraz będące w trakcie budowy wagony, mimo zapłaty przez Warszawę, skierowano do Berlina. Wagony, z braku dostępu materiałów, produkowano do wiosny 1941 roku. Po zakończeniu wojny w 1945 roku rewindykowano 51 wagonów ocalałych z pożogi Berlina. Część będącą w dobrym stanie, po ponownym przekuciu rozstawu skierowano do ruchu, pozostałe przekazano do remontu w zakładach Cegielskiego w Poznaniu i wytwórcy – Huty Królewskiej w Chorzowie. Tramwaje, z uwagi na wojenny okres eksploatacji nazywane „berlinkami”, oznaczono numerami od 401 wzwyż. Eksploatowano je do lat siedemdziesiątych w ruchu liniowym, a następnie sporą część przebudowano na pojazdy techniczne.

Wagon K nr 437 (w Berlinie oznaczony jako TF 3940) wyprodukowany został w 1941 roku, a użytkowany był do 1969 roku do ruchu pasażerskiego. Przez kolejne trzy dekady wykorzystywany był jako pług. We wrześniu 2017 r. zakupiony został przez Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacyjne SA w Krakowie, które zdecydowało się na jego sprowadzenie i powiększenie kolekcji pojazdów komunikacji miejskiej. Powodem takiego przedsięwzięcia jest miejsce w polskiej historii tego typu pojazdu. Kolorystyka wagonu odpowiada malowaniu, jakie otrzymałby po dostarczeniu zamówienia w 1939 roku.