W czwartek 28 czerwca 1956 r., gdy wskutek robotniczych wezwań do poparcia strajku stanęły tramwaje, trzy konduktorki Miejskiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego przyłączyły się do protestujących robotników. Na czele marszu, śpiewając hymn narodowy i niosąc biało-czerwony sztandar, przyszły przed gmach Wojewódzkiego Urzędu do Spraw Bezpieczeństwa przy ul. Jana Kochanowskiego.
Strzały, które padły z okien urzędu dosięgły bezbronnych kobiet. Helena Przybyłek została ranna w nogi i przewieziona do szpitala. Była tam wielokrotnie przesłuchiwana przez funkcjonariuszy organów bezpieczeństwa. Po zwolnieniu ze szpitala nie była w stanie pracować. W ciągu trzech kolejnych lat przeszła wiele operacji, w tym amputację nogi. Przyznano jej najniższą trzecią grupę inwalidzką.
Stanisława Sobańska podczas ulicznych starć została niegroźnie ranna i po założeniu opatrunku wypisana do domu. Niedługo później została jednak aresztowana. W trakcie przesłuchań była brutalnie bita. Wskutek ciężkich obrażeń przeszła kilka operacji. Przyznano jej pierwszą grupę inwalidzką.