Pomysł sprzed II wojny światowej

Pierwsza koncepcja budowy bezkolizyjnej trasy szybkiego tramwaju powstała w Poznaniu już w 1928 roku. Połączenie Lubonia z Winiarami miało częściowo wykorzystywać tory kolejowe. Po wojnie powrócono do planowania tej wielkiej inwestycji transportowej, wyznaczając przebieg projektowanej trasy po wydzielonym torowisku (na powierzchni lub w tunelu). Koncepcja zyskała ostateczny kształt w połowie lat siedemdziesiątych XX wieku, podczas prac nad Planem Ogólnego Zagospodarowania Przestrzennego Poznania. W POZPP pojawiła się bezkolizyjna trasa tramwajowa, łącząca prężnie rozwijającą się północną część Poznania z mostem Teatralnym. Generalnym projektantem Poznańskiego Szybkiego Tramwaju został Zygmunt Nowak.

Prace nad budową pierwszego odcinka PST (od os. Sobieskiego do ul. Roosevelta) rozpoczęły się w 1980 roku i trwały aż 17 lat. Ich zakres był ogromny. Na ponad 6-kilometrowej trasie powstało: 6 wiaduktów drogowych, 2 tramwajowe, 1 kolejowy, estakada długości 700 metrów, 3 kładki technologiczne i 3 przeznaczone dla pieszych, 10 przystanków przesiadkowych pod wiaduktami, prawie 13 km torów tramwajowych, pętla końcowa z przystankami dla wysiadających i wsiadających oraz torami manewrowymi.