Herb Poznania przedstawia znajdujący się w błękitnym polu mur obronny z trzema basztami i otwartą bramą. Nad środkową basztą znajduje się gotycka tarcza z piastowskim orłem w koronie – to nawiązanie do herbu Przemysła II, za którego czasów Poznań pełnił funkcję stołeczną. Na mniejszych, bocznych wieżach stoją święty Piotr (z kluczem) oraz święty Paweł (z mieczem). To patroni katedry poznańskiej, najstarszej w Polsce, a zarazem również patroni Poznania. Obok nich widnieją złote sześcioramienne gwiazdy i półksiężyce. W bramie znajdują się złote skrzyżowane klucze – symbol samorządności, a nad nimi równoramienny krzyż. Nad herbem widać złotą koronę – kolejne przypomnienie o czasach, gdy Poznań był stolicą.

Wygląd herbu zmieniał się jednak z upływem lat. Najstarszy jego znany wizerunek widnieje w dokumencie z 1344 roku – niewiele różnił się on od obecnego. W XIX wieku niemieckie władze niemieckie zmieniły kolorystykę herbu – mury miejskie zyskały wtedy kolor ceglany, a białego orła zastąpił czarny na złotym tle. W II Rzeczypospolitej herb został zatwierdzony w 1936 r. Mur miejski miał wówczas srebrny kolor, a orzeł był bez korony. Nie było jej również w czasach PRL, ale orzeł posiadał za to złotą przepaskę. Korony nie było również nad tarczą herbową. Prace nad zmianą współczesnego wzoru herbu rozpoczęły się w 1991 r.

W 1997 r. Rada Miejska Poznania przyjęła herb w stylizacji autorstwa Jerzego Bąka. To właśnie ten wizerunek został obecnie odświeżony i będzie umieszczany na poznańskich placówkach oświatowych. AW

Fot. Hieronim Dymalski