Trochę historii

Fort VII został zbudowany w latach 1876-1880 jako jeden z dziewięciu fortów głównych wchodzących w skład zewnętrznego obwodu Twierdzy Poznań. W czasie I wojny światowej miejsce to służyło jako magazyn bomb lotniczych. W styczniu 1919 r. zostało zajęte przez powstańców wielkopolskich. W okresie międzywojennym pełniło funkcje magazynowe.

Po zajęciu Poznania Niemcy utworzyli w Forcie VII pierwszy na okupowanych ziemiach polskich obóz koncentracyjny (miało to miejsce 10 października 1939 roku). Po raz pierwszy użyto tam gazu do masowego mordowania ludności cywilnej – chorych psychicznie. Szacuje się, że w ciągu całego okresu funkcjonowania obozu przeszło przez niego ok. 20 000 ludzi. Prawdopodobnie zginęło bądź zmarło co najmniej ok. 4500 osób, a wielu innych więźniów zginęło w masowych egzekucjach w okolicach Poznania. 27 kwietnia 1944 r. obóz został zlikwidowany, a więźniów przeniesiono do obozu w Żabikowie.

Do fortu wprowadzono oddział fabryki Telefunken. Fosy zostały wtedy zadaszone i urządzono w nich hale produkcyjne. Fort VII został wykorzystany przez Niemców do obrony Poznania przed Armią Czerwoną. Załoga niemiecka skapitulowała 22 lutego 1945 roku, dzień przed zdobyciem Cytadeli.

Po wojnie fort przez wiele lat zajmowało polskie wojsko. Przebudowano wtedy dolną kondygnację koszar oraz wykonano dwie pochylnie zjazdowe do fosy od strony zewnętrznej fortu. Muzeum Martyrologiczne oficjalne otwarto w 1980 roku. Obecnie Fort VII jest jednym z najlepiej zachowanych poznańskich fortów. AJ