Prawdopodobnie do 1890 r. ulice w Poznaniu brukowano przede wszystkim kamieniem polnym, czyli głazami narzutowymi. Później odpowiedni materiał był sprowadzany z innych krajów. Ciemnoczerwone granitowe kostki ze Starego Rynku pochodziły ze Skandynawii i wiele wskazuje na to, że zostały sprowadzone jako gotowy produkt – w czym znacząco pomógł rozwój linii kolejowych. To właśnie pociągami masowo przywożono do Prus szwedzkie granity. Szare kostki bazaltowe były najprawdopodobniej sprowadzane z Dolnego Śląska.

Po wojnie na Starym Rynku: kostka brukowa, asfalt i zniszczenia

Odbudowa zniszczonego Starego Miasta była po drugiej wojnie światowej jednym z największych i najtrudniejszych zadań konserwatorskich, jakie stanęły przed ówczesnymi władzami Poznania. „Stara posadzka rynku, stanowiącego właściwie cztery wnętrza urbanistyczne, była niejednolita, częściowo asfaltowa, częściowo brukowana z kostki granitowej rzędowej, a w pewnej części zniszczona zupełnie wokół wewnętrznej zabudowy. Posadzka tego reprezentacyjnego wnętrza urbanistycznego zespołu staromiejskiego wymagała zatem uporządkowania i ujednolicenia” – pisze dr Henryk Kondziela w opracowaniu „Stare Miasto w Poznaniu. Zniszczenia, odbudowa, konserwacja 1945 – 2016”.