„Śpiewacy  norymberscy” to jedyna komedia w dorobku wielkiego niemieckiego kompozytora. To także jedyny utwór, w którym Wagner zrezygnował z mitologii, zamiast tego stworzył historię o młodym człowieku, który by zdobyć rękę ukochanej musi zwyciężyć w konkursie śpiewaczym. Prócz błahej fabuły, autor snuje tu jednak także poważną refleksję o istocie i znaczeniu sztuki, wzywa do szukania swojej tożsamości poprzez sztukę i wskazuje na jej jednoczącą siłę. Sztuka, jak wyjaśnia Sachs Walterowi, musi być nowatorska, ale żeby taką była, musi czerpać z dorobku mistrzów, musi być wierna duchowi rządzących nią reguł. Autorem libretta jest kompozytor, a prapremiera opery nastąpiła w Królewskiej Operze w Monachium 21 czerwca 1868 roku.

Każda produkcja wagnerowska to wielkie wyzwanie dla teatru, realizatorów i śpiewaków. Duże nakłady finansowe, trudne i długie partie wokalne, wielki chór, ogromna oprawa to tylko niektóre czynniki, które zniechęcają teatry do regularnego wystawiania dzieł Wagnera. Opera w Poznaniu mimo wszystko zdecydowała się na wyprodukowanie „Śpiewaków norymberskich” – najdłuższej z oper Wagnera. W ciągu pięciogodzinnego spektaklu na scenie pojawi się ponad 100 artystów: solistów, chórzystów, tancerzy i statystów. Z dużym rozmachem zaprojektowana została scenografia. Na kostiumy zużyto ponad 1000 metrów materiału i wykonano 30 specjalnych masek.