Trwa mycie ulic z „cichą” nawierzchnią. Brud, zanieczyszczenia, osady z mikroprzestrzeni nawierzchni zostaną kilkukrotnie wypłukane wodą pod ciśnieniem. Aby skutecznie usunąć osady, przede wszystkim piasku z jezdni pracują polewarki samochodowe wyposażone w listwę zmywającą. Mycie odbywa się w porze nocnej.

Żadna z mytych ulic nie zostanie zamknięta. Zarząd Dróg Miejkich planuje umycie ponad 32 tysięcy metrów kwadratowych „cichych” nawierzchni. Prace wykonywane były już m.in. na ulicach: Murawa, Al. Solidarności, Św. Marcin, Żegrze, Głównej, Szamarzewskiego, Wołyńskiej, Przemysłowej.

„Cicha” nawierzchnia jest mieszanką mineralno – asfaltową redukującą hałas od 3 do 5 decybeli. Nowa technologia została po raz pierwszy w Polsce zastosowana w Poznaniu. Było to możliwe dzięki akceptacji Instytutu Badawczego Dróg i Mostów w Warszawie. „Ciche” nawierzchnie wykazują właściwości tłumiące hałas samochodowy. Jednocześnie charakteryzują się dobrą odpornością mechaniczną i parametrami przeciwpoślizgowymi, zdolnością do odprowadzania wód opadowych. Dla kierowców oznacza to zwiększenie komfortu jazdy. Nie bez znaczenia są też walory estetyczne.

Wszystkie inwestycje drogowe wymagają spełnienia bardzo rygorystycznych norm środowiskowych, w tym tych dotyczących emisji hałasu. Dotyczą one zarówno źródła hałasu (nawierzchnia jezdni) jak i jego rozprzestrzeniania się. Stąd elementami obok „cichych” nawierzchni są również ekrany akustyczne. Po raz pierwszy nawierzchnie te zastosowano w 1999 roku na ul. Reymonta i było to 150 metrów bieżących. W 2000 r. wykonany został odcinek ul. Hetmańskiej na odcinku Głogowska – Reymonta, w 2001 r. ulica Garbary na odcinku Dowbora Muśnickiego – Kazimierza Wielkiego. Łącznie, między 1999 a 2008 rokiem „ciche” nawierzchnie pojawiły się na 16 poznańskich ulicach. W 2009 r. tego rodzaju technologię wykorzystano na siedmiu ulicach. Na ul. Głogowskiej (odcinek wiadukt Górczyński- autostrada A2) została zastosowana nawierzchnia „Rugosoft”, zaś na odcinku od strumienia Junikowskiego do ulicy Rawickiej „Nanosoft”.

Badania przeprowadzone na początku roku 2000 przez zespół Instytutu Akustyki Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu, pod kierownictwem prof. zw. dr hab. Rufina Makarewicza, potwierdziły skuteczność zastosowanej technologii. Zespół prof. R. Makarewicza zwrócił uwagę, że „cicha” nawierzchnia zastosowana na ul. Hetmańskiej absorbuje również hałas wywołany przez tramwaj na wydzielonym torowisku. Spostrzeżenia te pozwoliły na rozszerzenie stosowania masy absorbującej jako wypełnienie międzytorza i opaski przy torach tramwajowych. Przykładowe wyniki badań akustycznych przeprowadzonych na ul. Hetmańskiej wykazały, iż po zastosowaniu tego rozwiązania emisja hałasu zmniejszyła się o ok. 3 dB, zaś badania ankietowe przeprowadzone wśród mieszkańców ul. Hetmańskiej udowodniły, że zmniejszenie hałasu komunikacyjnego o 3 dB daje odczucie ograniczenia natężenia ruchu samochodowego.

Rada Miasta Poznania uchwaliła Program ochrony przed hałasem, zaś stosowanie „cichych” nawierzchni w Poznaniu staje się standardem podczas dużych inwestycji drogowych.