Poznań przed wiekami – wzorowo przeprowadzona lokacja

Lokacji miasta Poznania na lewym brzegu Warty dokonali synowie Władysława Odonica, książę Przemysł I i Bolesław Pobożny. Jak podkreśla wielu historyków, było to zwieńczenie dłuższego, zaplanowanego procesu. Dokument z roku 1253 przyznawał szereg przywilejów nowemu miastu. Poznań uzyskał samorząd i niezależność sądowniczą (szerszą niż później otrzymały niektóre inne miasta, na przykład Kraków). Przywilej lokacyjny Poznania określił też prawa i obowiązki mieszczan poznańskich i uprawnienia zarządcy – wójta.

Polska w XIII wieku była podzielona na szereg księstw, rządzonych przez potomków Bolesław Krzywoustego. Poznańska aglomeracja, w wyniku starć zbrojnych, była podzielona między dwa odrębne księstwa, lewobrzeżna należała do Henryka Pobożnego, prawobrzeżna wraz z Ostrowem Tumskim do Władysława Odonica i jego potomków.

W tym czasie w Europie Zachodniej prężnie rozwijały się miasta, zaczęto stosować nowe wynalazki, które znacznie ułatwiały pracę, rozwinął się handel, miasta stawały się ośrodkami gospodarki towarowo-pieniężnej, a nade wszystko rozwinęła się samorządność.

W 1231 r. prawa miejskie otrzymała Śródka, osada targowa położona na prawym brzegu Warty i Cybiny, rozwijająca się nieopodal książęcego grodu. Z dostępnych materiałów historycznych można przypuszczać, że była to lokacja Poznania na jego prawobrzeżnej części. Śródka otrzymała własny samorząd i prawa, a mieszkańców nazywano „civitas”. Już w 1231 r. osiedlili się tu bracia Zakonu Kaznodziejskiego św. Dominika, co tylko potwierdza zamiar władcy (dominikanie osiedlali się tylko w miastach).

Sytuacja zmieniła się znacząco po przyjęciu całej Wielkopolski przez synów Władysława Odonica i rozwoju nowego szlaku handlowego Halle-Gubin-Poznań-Toruń. W tej sytuacji potencjał rozwojowy miasta był większy na lewym brzegu. W 1244 r. biskup poznański Boguchwał przekazał księciu Przemysławowi kościół św. Gotarda w zamian za kościół św. Wojciecha. W tym samym roku również zakon dominikański przeniósł się w okolice osady Gotarda. W myśl zasady, „gdzie dominikanie, tam miasto”, w 1244 r. rozpoczął się proces kształtowania miasta Poznania. Jego zwieńczeniem okazała się lokacja na prawie magdeburskim. Założycielem miasta został Tomasz z Gubina. On to wytyczył granice miasta, ustalił zarys działek, sprowadził rzemieślników i kupców niemieckich. Tomasz z Gubina został pierwszym dziedzicznym wójtem miasta.