Jak dobrze jest należeć do takiej rodziny – mówili goście premiery „Rodziny Addamsów”, którzy stali się jej członkami 22 września w Teatrze Muzycznym w Poznaniu. Dla publiczności Poznania i gości z całej Polski ten wieczór pozostanie zapewne w pamięci oraz w sercu – bo właśnie pamięć o przodkach i szczerość uczuć są pierwszymi i naturalnymi więzami, które spajają wspomnianą rodzinę. Parafrazując słowa czołowych piosenek spektaklu – jeśli „chcesz być Addamsem”, nie bój się wyruszyć „W całkiem nową stronę”. W taką też stronę rozwija się poznański teatr.

„Rodzina Addamsów” to musical utylitarny wobec aktorstwa. Słyszymy tutaj dużo muzyki na tekście, co dla niewprawnego aktora byłoby trudnością, zaś dla artystów Teatru Muzycznego stanowi wyzwanie, z którego wychodzą zwycięsko. Tyczy się to szczególnie sekwencji ansamblowych. Szczerość formy, w jakiej przedstawione są emocje podkreśla sceniczna konstrukcja pierwszego i drugiego aktu – jest to meta musical. Intrygujący stylistyką lat trzydziestych, zaprasza do salsy (na początku), prowadzi przez nastroje latynoamerykańskie, by wywołać rumieniec tanga, a jeszcze później… Każdy widz może odnaleźć własny taniec – swoją rolę w „Rodzinie Addamsów”. Wszystko dzięki ekspresyjnym gestom aktorów i dosadnym tekstom w przekładzie Jacka Mikołajczyka. Jako reżyser, zadbał o dobitne inscenizacje przeżyć.

Czarny humor – ten najlepszy, bo najpotworniejszy, staje się komentarzem do ironicznego faktu rzeczywistości. Czarny charakter przyznaje się do uczuć najnormalniejszych w świecie. Potrafi się śmiać, płakać, marzyć, a nawet romansować z Księżycem, czekając na jego pełnię. Tak, udało się tutaj uniknąć patosu wpisanego nijako w ducha dramatyzmu. Dzięki temu musical jest wielowymiarowy, zaskakujący. Przekracza stereotypy myśli publiczności i dosłowność jej wiedzy, jakie mogłaby mieć względem tematów sprawdzonych i ogranych.